W pradawnych czasach, jeszcze przed narodzeniem Chrystusa, wielkie tereny na których obecna Białoruś leży zamieszkiwały germańskie plemiona Gotów, posiadających własny język, przybyłych tu z południowej Skandawii. Zajmowali ziemie ograniczone od zachodu Karpatami i brzegiem dolnego Dunaju a od wschodu dorzeczem górnego i środkowego Dniepru. Wspomina o nich żyjący w latach 23-79 n.e. historyk i pisarz rzymski – Pliniusz Starszy. W jedynym zachowanym dziele zatytułowanym Historia naturalna czerpie wiadomości z traktatu Pyteasza z Massali z IV wieku p.n.e.
W 375 r. zostali oni wyparci przez przybyłe znad Dniepru agresywne plemiona Hunów. Zapoczątkowana wtedy Wielka Wędrówka Ludów spowodowała przesuwanie grup protosłowiańskich z obszaru dorzecza środkowego i górnego Dniepru , którzy szukali miejsc atrakcyjnych rolniczo a także bliższych szlaków handlowych wiodących do Bizancjum. Znaleźli je na terenach obecnej zachodniej Ukrainy, Mołdawii które stopniowo poszerzali by na przełomie V/ VI wieku sięgnąć linii górnej Wisły , potem po rozbiciu Hunów w 454 roku – Dunaju a w drugiej połowie VI wieku zajęli tereny nad Łabą. Nastąpiło to po podporządkowaniu Awarom przybyłym tu nagle z Chin lub Turcji , którzy zadziwili miejscowych niespotykanym tu zwyczajem wiązania włosów w dwa warkocze …. Potwierdzają to przekazy żyjącego w VI wieku m.in. historyka i kronikarza rzymskiego Jordanesa jak i znaleziska archeologiczne.
Słowianie, ta gałąź ludów indoeuropejskich posługiwała się językami słowiańskimi, mieli wspólne pochodzenie, podobne zwyczaje, wierzenia i obrzędy. Żyli we wspólnotach krewnych tworząc rody. Elitę plemienną stanowiła wybierana z najbogatszych rodów starszyzna plemienna a także wojownicy posiadający konie spośród których wybierano dowódców wojskowych . To oni w czasie wędrówek i licznych wojen zachowywali faktyczną władzę, którą zwykle przekazywali synom. Większość spraw plemiennych załatwiano w czasie ogólnego zgromadzenia- wiecu. Zajmowali się hodowlą bydła i uprawą ziemi, głównie prosa. Gdy po kilku latach uprawiana przez nich ziemia stawała się jałowa, wędrowali dalej, zakładając nowe osady. Na nowym miejscu wypalali lasy i ugory użyźniali popiołem. Osady te składały się z ziemianek ułożonych w jednym lub kilku szeregach wzdłuż rzek. Każda miała duży kamienny lub gliniany piec. Zasłynęli z naczyń ręcznie lepionych z gliny, chętnie przejmowali pomysły innych ludów, jak Bizantyjskie ozdoby czy naddunajskie koła garncarskie…..
Słowianie Ozdoba srebrna i naczynia ze skarbu w Zawadzie Lanckorońskiej – 2 poł. X wieku ze zbiorów Muzeum Archeologicznego w Krakowie . Zdj z Wikipedii.
