Spojrzenie

Któregoś dnia byłam w swoim pokoju a Mama krzątała się w kuchni. Mieszkanie było bardzo duże, więc dzieliły nas znaczne odległości. Tato już wrócił z pracy  i poszedł do sypialni, gdzie mieliśmy telefon. Myślałam, że jak zwykle prowadzi jakieś służbowe rozmowy.

Nagle usłyszałam ostry dzwonek do drzwi. Otworzyłam i przez jeszcze uchylone drzwi, wpadł dr Kaczmarek. Chyba nigdy u nas nie był.  Zapytał gdzie jest Ojciec, popatrzyłam zdziwiona wskazując na sypialnię. Wbiegł tam szybko. Na wielkim łożu małżeńskim leżał mój Tata, na szafce nocnej stał telefon, ale słuchawka zwisała obok.

Doktor już był przy łóżku i zadawał pytanie czy może z nim rozmawiać, czy ma jakieś bóle i równocześnie zaczął Go badać. Po dłuższej chwili stwierdził, że na szczęście było to tylko chwilowe zasłabnięcie.

Odetchnęłam, bo mając Rodziców już starszych i schorowanych po przeżyciach wojennych , stale się bałam o Ich zdrowie.

Potem doktor opowiedział Mamie, że przed chwilą rozmawiał przez telefon z Ojcem i gdy niespodziewanie  rozmowa się urwała, doktor przybiegł do nas z sąsiedniej kamienicy, gdzie mieszkał, z pytaniem co się stało.

Nigdy przedtem nie widziałam takiej akcji ratunkowej .

Zapamiętałam to wydarzenie, jakby to było wczoraj.

I w swoim dość młodym rozumie trwale zakodowałam jak powinna wyglądać pomoc  – szybkie rozpoznanie sytuacji, natychmiastowe spieszenie na ratunek i w dodatku bez specjalnego zaproszenia…

To była dla mnie lekcja, jak powinien zachowywać się każdy człowiek a szczególnie lekarz.

Pewnego dnia w sąsiedniej kamienicy zamieszkał dr Kaczmarek. Niestety nie zapamiętałam imienia.

Po pewnym czasie moi Rodzice poznali Jego Rodzinę. Nie wiem, czy można tę znajomość nazwać przyjaźnią, ale wzajemne kontakty były ciepłe itrwały wiele lat. Nawet po wyjeździe Państwa Kaczmarków, a potem moich Rodziców do innego miasta, utrzymywano kontakty listowne .

Ta Rodzina była  dorodna. Pani Domu, piękna kobieta, uśmiechnięta, zawsze elegancka i niezwykle pracowita. Rozpoczynała dzień bardzo wcześnie, zajmując się pracami domowymi. Któregoś dnia  Mama zobaczyła ją na balkonie, gdy o 3 nad ranem rozwieszała tam pranie. Potem wychodziła do pracy ( chyba była nauczycielką ), a popołudniami do kawiarni, gdzie spotykała się z przyjaciółkami. Doprawdy mogła imponować innym kobietom.

Mieli dwoje bardzo ładnych i mądrych dzieci. Syn Andrzej został lekarzem a Marychna farmaceutką.

Nasz sąsiad był ordynatorem ortopedii w gorzowskim szpitalu. I po kilku latach, gdy obronił pracę doktorską, wszyscy przenieśli się chyba do Włocławka a potem do Poznania .

Moi Rodzice podziwiali Go, bo prowadzenie prac związanych z przygotowywaniem doktoratu w warunkach gorzowskich i przy bardzo absorbującej pracy, było  trudne. Wymagało to także dojazdów do ośrodka klinicznego ( chyba w Poznaniu ). Podobno nie korzystał z żadnych przywilejów w tym czasie, wykonywał swój zawód i niewiele osób ze środowiska o tym wiedziało.

A dla mnie  pozostał  przykładem człowieka, który przekroczył poziom codziennych zajęć – domowych  i zawodowych. I wtedy po raz pierwszy zauważyłam, że chcieć to móc.

Gdy miałam 10 lat, zaczęłam zauważać niektórych znajomych moich Rodziców.

Między innymi był to pan doktor Piotr Kunowicz. Gdy przychodził do naszego domu na jakieś spotkania towarzyskie, często zadawano mu pytania dotyczące zdrowia. Odpowiadał bardzo poważnie, dokładnie analizował objawy, głośno rozmyślał nad możliwą przyczyną i po rozpoznaniu choroby, szczegółowo ją omawiał. A potem proponował różne metody leczenia.

Siedziałam gdzieś daleko, ale wyciągałam uszy. Temat był frapujący. Ponadto bardzo mi się podobał ten pan doktor. Był dostojny. Zachwycała mnie jego pełna powagi sylwetka, głos i sposób opowiadania.

Po bardzo wielu latach pamiętam Go doskonale.

I mogę powiedzieć, że był moim pierwszym wzorem i przewodnikiem duchowym po meandrach medycyny.

Gdy już podjęłam decyzję, że zostanę lekarzem, poważnie zaczęłam się przygotowywać do tego zawodu. Początkowo ulubionej, zresztą jedynej, szmacianej lalce rysowałam kolorowe linie na brzuchu. Kiedyś używając nożyczek do paznokci wykonałam jej operację . Odkryłam z przerażeniem, że z brzucha lalki wysypują się trociny. Lalkę uratowała moja Mama, wykonując przepiękny szew. Ja jeszcze nie umiałam szyć, zresztą byłam zbyt wystraszona. Przez pewien czas pielęgnowałam lalkę. Przecież miała  jeszcze świeży szew !  Ale gdy uznałam, że jest już zupełnie zdrowa, pojawiały się kolejne „ choroby” wymagające wykonania przeze mnie operacji. Ale pomna wcześniejszego doświadczenia nie używałam już nożyczek. Pozostały kredki …… Moja „praktyka lekarska „ trwała długo. Aż przyszedł czas, gdy zabawy lalkami przestały mnie już interesować.