Wiedziałam, że historia mojego pierwszego szpitala była niezwykła .
Ale dopiero później dowiedziałam się o jej szczegółach.
Chociaż do tej pory mam niedosyt wiedzy na ten temat. Szukam jakiś wspomnień, czy innych dawnych śladów, ale jak na razie bezskutecznie. Odeszli ci, którzy mogli powiedzieć najwięcej, dym ich ciał wchłonęły bezkresne międzygwiezdne przestrzenie, tamtych Żydów już nie ma…..
Piszę więc to, co znalazłam w Wikipedii.
Szpital Dziecięcy Bersohnów i Baumanów w Warszawie przy ul. Siennej 60, był w latach 1878- 1942 żydowską placówką medyczną .
W latach 70 XIX wieku powstał pomysł, by wybudować taką placówkę dla biednych dzieci żydowskich.
W 1873 roku dwie bogate rodziny : Majer i Chaja Bersohn oraz Salomon Bauman zakupiły teren pod budowę szpitala. Był on położony pomiędzy dwoma równoległymi ulicami: Sienna i Śliską- stąd podawany jest podwójny adres- Śliska 51 albo Sienna 60.
Całość zabudowy zaprojektował Artur Goebel .
W latach 1876- 1878 powstał ten urodziwy kompleks szpitalny.
Podczas I wojny światowej uległy zmianie zasady zapisów testamentowych , ograniczono możliwość sponsorowania i sytuacja finansowa szpitala zmieniła się dramatycznie.
W rezultacie , w roku 1923 szpital został zamknięty.
Walką o ponowne jego uruchomienie podjęła lekarka Anna Braude- Hellerowi.
Dzięki niej Zarząd Fundacji Bershonów i Baumanów przekazał te zabudowania szpitalne Towarzystwu Przyjaciół Dzieci.
W szybkim czasie rozbudowano kompleks szpitalny w oparciu o finanse gminy żydowskie oraz organizacji Joint.
Podczas II wojny światowej szpital ocalał.
W 1940 roku znalazł się w granicach getta warszawskiego.
Gdy ograniczono tereny getta, w sierpniu 1942 roku, szpital wraz z pacjentami przeniesiono do budynku znajdującego się na rogu ulic Leszno i Żelazna. Jednak trzy dni później nagle Niemcy zlikwidowali ten szpital a cały personel i chorych wywieźli do Treblinki.
Jeszcze w czasach wojny, w opuszczonych zabudowaniach szpitala przy Siennej, ulokowano Klinikę Dziecięcą, która działała do czasów Powstania Warszawskiego.
Od sierpnia do października 1944 roku szpital był jedyną profesjonalną placówką medyczną w centrum Warszawy.
Po wojnie, w okresie 1946-1952 na terenie szpitala mieściła się siedziba Centralnego Komitetu Żydów Polskich.
Potem powrócono do idei szpitala w tym miejscu i hospitalizowano tutaj dzieci chore zakaźnie.
Placówce nadano piękną, pełną wyrazu nazwę: Szpital im. Dzieci Warszawy.
Byłam dumna, że mogę pracować w szpitalu tak pięknie refleksyjnie nazwanym.
Byłam świadkiem uroczystych obchodów 100 lecia szpitala.
Później, już po moim odejściu , 20 kwietnia 2001 roku na ścianie budynku ulokowano tablicę pamiątkową poświęconą pamięci Anny Braude-Hellerowej, lekarza i w latach 1930-1942 dyrektora szpitala.